Na de eerste dagen/weken, waarbij je in de kortsluiting zit en volkomen crasht komen de: flikker eens op dagen. Je bent boos en wilt dit niet hebben, volkomen in de weerstand probeerde ik mijn burn-out te slim af te zijn. Ik dronk meer groentesap dan erbij de juice brother in de vitrine stond en was iedere hartslag en sensatie in mijn lichaam aan het analyseren. Klopt dit wel? Is mijn hartslag rustig? Wat voel ik in mijn borst? Begeeft mijn hart het?
Zelf kreeg ik naast mijn burn-out symptomen ook een heerlijke angst- en paniekstoornis. Ik kon letterlijk niet meer de straat op. Dit resulteerde in een sociale knul die nu thuis zat uit zijn raam te staren. De wereld en mijn vrienden gingen door en ik stond stil, maar echt stil. De hele dag bezig met het analyseren van je gedachten die nog nooit zo duister zijn geweest. Ik ben van oorsprong een heel vrolijk mannetje, maar terug kijkend en lezend was het heel zwaar. Ik heb tijdens mijn burn-out een dagboek bijgehouden die best confronterend is. Het brengt mij ook echt weer terug naar de tijd dat ik er echt goed vanaf lag. Het gevoel dat het nooit meer weg gaat is heel angstig.
Zelf heb ik zes maanden binnen gezeten. Vrienden die langs kwamen zeiden: “Mike we gaan even een rondje om”. Alleen al deze opmerking zorgde voor crisis en paniek in mijn hoofd. Dit resulteerde dan ook dat ik niet verder dan 400 meter van mijn huis kwam, om vervolgens weer om te draaien. Ook de Albert Heijn was een gezellige plek, om mijn paniekaanvallen op te roepen.
Zo herinner ik mij nog 11 november 2016. Op deze dag wordt zoals bij vele weten Sint Maarten gevierd. Zelf ben ik opgegroeid in een klein dorpje, waar dit uitvoerig gevierd wordt. In de middag kwam ik erachter dat ik geen snoep meer voorradig in huis had, waarbij er lichtelijke paniek ontstond. Ik wilde die kleine kids toch wel wat in hun tasje toestoppen. Hyperventilerend in de AH en meerdere keren uit de lange rij, omdat het snoepgoed afrekenen voor veel stress zorgde. Ik vond het verschrikkelijk om in rijen te staan, in treinen te zitten, auto’s, het gevoel dat je niet weg zou kunnen zorgde voor veel paniek. Uiteindelijk thuis aangekomen met meer snoepgoed dan er voorradig bij de Jamin was, raadt je het al, nul kinderen aan de deur. De ironie van deze voorbeelden zijn wel: op het moment dat je ze beleeft zijn ze verschrikkelijk, maar achteraf ben je gewoon weer blij dat je normaal boodschappen kan doen. Je wordt weer dankbaar voor de kleine, simpele dingen in het leven.
Toch wil ik iedereen die nu door een soortgelijke tijd gaat een hart onder de riem steken, dat het echt beter wordt. Het wordt zelfs beter dan voorheen omdat je weer echt gaat luisteren naar jezelf. Met mijn coachees die ik coach is hoop geven een heel belangrijk aspect in het herstelproces. Het is nu even kut, maar het wordt beter ouwe reus!
