Hoe vaak ik de vraag krijg: Mike wanneer was je nou beter? Tsja lieve schatten, ik denk eerlijk gezegd dat je niet hersteld van een burn-out of paniekstoornis. Ik moet tot op de dag van vandaag oppassen met stress en te druk doen. Mijn lijf geeft erg snel aan als ik over mijn grens ga. Uiteindelijk beter ook, omdat ik een soort interne alarmklok heb. Betekent dit dat ik dan niet meer hard kan werken? Nou zeker niet vriendelijke vrienden. Het draait allemaal om balans, werk hard maar rust ook goed uit. Voor de mensen die mij goed kennen is bijvoorbeeld, muziek maken of in bad liggen erg rustgevend voor mij. Voor mijn 32ste verjaardag heb ik daarom ook een mega gave Badman badjas gekregen. Zelf wacht ik dagelijks op een bezoekje van het Dolfinarium, omdat mijn waterverbruik op zijn minst moet doen vermoeden, dat ik dolfijnen of orka’s huishoudt.
Zonder grappen en grollen: “vindt iets waar je van oplaad en ontspant”. Dit kan van alles zijn, maar vindt iets , omring jezelf met mensen die je energie geven. Heb compassie voor jezelf en stop met alles maar moeten. Mijn herstel zat hem vooral in de acceptatiefase van mijn burn-out. Het accepteren dat het een langdurig proces is. Zelf was ik bijvoorbeeld heel erg bezig met wanneer ik weer aan het werk moest. Een ding kan ik je nu al meegeven dat je dat wel kan vergeten vriendelijke vriend/vriendin. Het gaat even duren, je hebt jezelf jaren verwaarloosd en je herstel gaat wat tijd in beslag nemen, accepteer het en own het. De burn-out symptomen zullen niet van de ene op de andere dag verdwijnen.
Toch wil ik wel meegeven dat je wel iets van leuke activiteiten moet gaan doen. Zelf sloot ik mij letterlijk op in huis. Ik kwam niet meer onder de mensen en was de hele dag aan het piekeren. Dit kwam overigens wel, omdat ik vrij angstig en paniekerig was, waarbij het simpelweg gewoon eng was om het huis te verlaten.
Na een aantal maanden binnen te hebben gezeten en zo klaar met de situatie kwam er een soort van: “fuck it” mentaliteit. Ik zag iedereen maar flaneren en ik zat van de zijlijn mee te kijken. Ik las een boek op aanraden van een bekende: At last a life, van Paul David. Dit boek leek voor mij geschreven. Het gaat over een man die 10 jaar met een angst en paniekstoornis leeft. Met wat moed en extra info en handvaten van dit boek besloot ik dat het genoeg was. Ik ga weer leven en mocht ik dan onverhoopt neervallen van hyperventilaties en paniekaanvallen heb ik het in ieder geval geprobeerd. De kwaliteit van mijn leven was op dat moment toch al zo laag dat ik dacht: fuck it allemaal!
Dit resulteerde in dat ik weer boodschappen ging doen en wandelen. Verjaardagen bezoeken, die in het begin een oase van geluid waren. Ik was zo overprikkeld dat ik geluiden niet kon plaatsen, waarbij ik een vloedgolf aan geluid en prikkels binnen kreeg. Het was allemaal niet even makkelijk, maar ik deed ze wel. Treinreis naar moeders, waarbij ik halverwege zwarte stippen in mijn zicht had en hartslag 350. Bioscoop bezoekje met twee vrienden, die de langste film ter wereld hadden uitgezocht: Bladerunner. De eerste 28 min heb ik letterlijk niets van de film gezien, omdat ik mijn ademhaling en hartslag aan het reguleren was. De volgende dag toen Bladerunner was afgelopen weet ik nog dat ik het op de fiets te kwaad kreeg. Het euforische gevoel dat ik die hele film had afgezien, gaf mij hoop en vertrouwen. Het komt allemaal wel goed pik, gewoon leven en je situatie accepteren, maar wel leven. Vanaf dat moment heb ik mijn situatie geaccepteerd en omarmd.
